“Pamiętaj o tym wnuku
Że diadzio był w Tobruku,
A babcia w Buzułuku.
Pamiętaj wnuczko miła
Że babcia Pestką była…”
Ucząc się historii dochodzę do wniosku, że odwaga, poświęcenie, waleczność odnosi się do bohaterów jako mężczyzn natomiast dużo mniej mówi się o kobietach bohaterkach. Rola kobiet, które walczyły u boku mężczyzn w czasie drugiej wojny światowej (o których tak niewiele się mówi) była niezwykle ważna i wyjątkowa. Wojna pozbawiła ich nie tyko kobiecości ale przede wszystkim wszelkich praw, a te kobiety poświęciły wszystko co miały: cierpiały, płakały i śmiały się, wierzyły latami, mając nadzieję, że pewnego dnia nadejdzie koniec wojny. Aresztowane i deportowane do łagrów sowieckich, gdzie musiały się zmierzyć z niewolniczą pracą, głodem, chorobami i wszelką przemocą fizyczną i psychiczną tylko dlatego że były Polkami.
W sierpniu 1941 roku władze sowieckie wydały zgodę na powstanie Armii Polskiej a już we wrześniu gen. Władysław Anders ogłosiłutworzenie Pomocniczej Służby Kobiet, dla więzionych kobiet był to jedyny sposób wyrwania się z piekła sowieckich gułagów. Dotarcie do Armii Andersa było wielkim wyczynem, wycieńczone, głodne, schorowane wędrowały tygodniami do miejsc gdzie organizowało się Wojsko Polskie. W szpitalach z oddaniem i poświęceniem opiekowały się chorymi i rannymi, pracowały ponad siły w ciężkich warunkach narażając zdrowie i życie. Opiekowały się polskimi sierocińcami i uczyły w polskich szkołach jako świetliczanki organizowały życie kulturalne dbając by stworzyć namiastkę normalności. W sztabach pełniły funkcję administracyjne i biurowe, zajmowały się sprawami gospodarczymi.
Wszechstronność pełnionej służby i ich funkcji przez “Pestki” była ogromna.W kombinezonach stawały obok mężczyzn do każdej pracy naprawiały samochody i samoloty. Drajwerki kierowały samochodami ciężarowymi dowożąc żywność, amunicję oraz żołnierzy pracując w ekstremalnych warunkach. “Pestki” po okołowojskowym przeszkoleniu stawały się prawdziwymi żołnierzami, były pierwszymi kobietami w armii aliantów zachodnich, które pełniły służbę z bronią. Zorganizowane, energiczne skrupulatne dzielnie wspomagały nasze Wojsko. Nie możemy o nich zapomnieć, o ich poświęceniu w walce o swoją ojczyznę i swoje ideały są dla nas wzorem. To jest historia kobiet i dziewcząt, które poświęciły swoje życie dla wolnej Polski, udowodniły jak słaba płeć jest silna i zdeterminowana w obliczu niesprawiedliwości.
Giorgia Mełnicka Klasa 8 Szkoły Polskiej im. 2. Korpusu Polskiego przy Konsulacie Generalnym RP w Mediolanie z Siedzibą w Bolonii
|
|
Le donne dell’Armata del gen. Anders
“Ricorda nipote
Che il nonno era a Tobruk,
E la nonna a Buzuluk.
Ricorda mia cara nipote
Che la nonna una Pestka era … ”
Conoscendo la storia, giungo alla conclusione che il coraggio, il sacrificio e l’audacia si attribuiscono agli eroi, mentre delle eroine si parla molto meno. Il ruolo delle donne che hanno combattuto al fianco degli uomini nella Seconda guerra mondiale (di cui si parla così poco) è stato estremamente importante e unico. La guerra le ha private non solo della loro femminilità ma soprattutto di tutti i loro diritti. Queste donne hanno sacrificato tutto ciò che avevano. Hanno vissuto, sofferto, pianto, riso, resistito per anni, sperando che un giorno la guerra finisse. Furono arrestate e deportate nei campi di lavoro sovietici, dove dovettero fare i conti con i lavori forzati, la fame, le malattie e tutta la violenza fisica e psicologica solo perché erano polacche.
Nell’agosto del 1941, le autorità sovietiche diedero il loro consenso alla creazione dell’esercito polacco e a settembre il generale Władysław Anders annunciò la creazione del Servizio Ausiliario Femminile. Questo, per le donne imprigionate, ha rappresentato un modo di riscatto e fuga dall’inferno dei gulag sovietici. Raggiungere l’esercito di Anders fu una grande impresa: esauste, affamate e malate, vagarono per settimane per raggiungere i luoghi in cui era organizzato. I loro ruoli erano diversi, negli ospedali, si prendevano cura dei malati e dei feriti con dedizione e sacrificio. Lavoravano oltre le loro forze in condizioni difficili, mettendo in pericolo la loro vita e la loro salute. Si occupavano degli orfanotrofi e insegnavano nelle scuole polacche, organizzavano la vita culturale, cercando di ricreare un sostituto della normalità. 
Nella sede del commando militare svolgevano funzioni amministrative e di ufficio e si occupavano di questioni organizzative giornaliere. La varietà dei servizi forniti dalle “Pestki” era enorme. In uniforme, stavano accanto agli uomini per fare ogni lavoro, riparando auto e aerei. Le autiste guidavano camion che trasportavano soldati e consegnavano cibo e munizioni, sempre lavorando in condizioni estreme. Dopo l’addestramento militare generale, le “Pestki” divennero delle vere soldatesse, furono le prime donne nell’esercito degli alleati occidentali a servire con le armi. Organizzate, energiche, meticolose hanno coraggiosamente sostenuto il nostro esercito. Non possiamo dimenticarle, perché il loro sacrificio nella lotta per la nostra patria e i loro ideali devono essere per noi un esempio. Questa è la storia di donne e ragazze che hanno sacrificato la propria vita per una Polonia libera, dimostrando quanto il sesso “debole” sia forte e determinato di fronte all’ingiustizia.
Testo originale di Giorgia Mełnicka
Traduzione a cura di Giorgia Mełnicka
Lubisz portal polonijny POLONIA TO MY? Dziękujemy!
Polub też nasz fanpage na Facebooku i udostępnij posty.
Powiedz o nas znajomym; jesteśmy też na Instagramie!
